pictopub.com

Stotteren is een aandoening die het spraakvermogen van een persoon verstoort. Deze aandoening wordt gekenmerkt door de herhaling van lettergrepen, zinnen, geluiden of verlenging van de uitspraak van een woord. Hoewel het door iedereen kan worden ervaren, komt deze aandoening vaker voor bij kinderen jonger dan 6 jaar.

De belangrijkste oorzaak van stotteren is niet met zekerheid bekend. Er wordt echter gedacht dat deze aandoening verband houdt met genetische factoren, groei of emotionele (psychogene) stress. Stotteren kan ook verband houden met aandoeningen van de hersenen, zenuwen of spieren die betrokken zijn bij spraak (neurogeen).

Bij kinderen is stotteren normaal en kan het na verloop van tijd vanzelf verdwijnen, in sommige gevallen kan stotteren duren tot in de volwassenheid met verergerende symptomen. Dit kan leiden tot verlies van zelfvertrouwen en verstoring van sociale relaties.

Redenen risicofactoren voor stotteren

De exacte oorzaak van stotteren is niet bekend, maar studies hebben aangetoond dat stotteren verband houdt met de volgende vier factoren:

Genetische factoren

Het specifieke gen dat stotteren veroorzaakt, is nog niet bekend. Uit gegevens blijkt echter dat bijna 60% van de mensen met stotteren ook een familielid heeft dat stottert.

Groei of ontwikkeling van het kind

Stotteren komt meestal voor bij kinderen onder de 5 jaar. Dit gebeurt omdat de taal- of spreekvaardigheid van het kind nog niet perfect is, dus het is heel natuurlijk.

neurogeen

Stotteren kan worden veroorzaakt door aandoeningen van de hersenen, zenuwen en spieren die betrokken zijn bij spraak. Deze aandoening kan worden veroorzaakt door een ongeval, maar kan ook het gevolg zijn van een ziekte, zoals een beroerte, traumatisch hersenletsel of de ziekte van Alzheimer.

Emotioneel trauma (psychogeen)

Hoewel zeldzaam, kan stotteren ook verband houden met emotioneel trauma. Deze aandoening komt meestal voor bij volwassenen die ernstige stress of bepaalde psychische aandoeningen ervaren.

Naast de bovenstaande voorwaarden zijn er verschillende factoren die het ontstaan ​​of verergeren van stotteren kunnen veroorzaken, namelijk:

• Mannelijk geslacht
• Leeftijd ouder dan 3,5 jaar
• achtergebleven groei en ontwikkeling in de kindertijd
• Stress, bijvoorbeeld in het nauw gedreven, gedwongen om snel te spreken of onder druk gezet

Symptomen van stotteren

Symptomen van stotteren verschijnen meestal voor het eerst wanneer een kind 18-24 maanden oud is. Patiënten met stotteren hebben moeite met spreken, wat zich kenmerkt door de volgende klachten:

• Moeite met het starten van woorden, woordgroepen of zinnen
• Herhaling van geluiden, lettergrepen of woorden, bijvoorbeeld het woord "eten" zeggen met "ma-ma-ma-eat"
• Uitbreiding van een woord of geluid in een zin, bijvoorbeeld het woord "drinken" noemen met "emmmmmm-drinken"
• Er is een pauze tijdens het praten
• De aanwezigheid van extra geluiden, zoals "um" of "aaa" in pauzes tijdens spraak
• Spanning of stijfheid in het gezicht en bovenlichaam bij het zeggen van een woord
• Angstig voelen voordat je spreekt

Naast bovenstaande klachten veroorzaakt stotteren ook lichamelijke klachten in de vorm van:

• Trillende lippen of kaak
• Overmatig knipperen van de ogen
• Handen balen vaak
• Gezichtsspieren trillen
• stijf gezicht

Symptomen van stotteren kunnen verergeren wanneer de patiënt zich moe, gestrest, gehaast of zelfs ergens te opgewonden over voelt. Het is echter mogelijk dat stotteren niet optreedt wanneer de patiënt zingt of in zichzelf praat.

Wanneer naar de dokter?

Stotteren bij kinderen van 2-6 jaar is een normale aandoening. Dit is een teken dat het kind aan het leren is om te spreken en zal verbeteren met de leeftijd. Maar als het lang aanhoudt, heeft een kind dat stottert behandeling nodig.

Raadpleeg onmiddellijk een arts als u merkt dat er iets anders is met uw kind, zoals:

• Stotteren duurt langer dan 6 maanden of houdt aan tot het kind 5 jaar oud is.
• Stotteren komt voor samen met andere spraakstoornissen, zoals spraakvertragingen.
• Stotteren gaat gepaard met spierspanning of het kind lijkt moeite te hebben met praten.
• Kinderen vinden het moeilijk om te communiceren of om te gaan met anderen op school of in de buurt.
• Het kind heeft emotionele stoornissen of angst, zoals bang zijn of situaties vermijden waarin hij moet praten.
• Het kind heeft moeite om alle woorden uit te spreken.

Stotterdiagnose

Bij het diagnosticeren van stotteren zal de arts vragen stellen en beantwoorden aan de ouders van de patiënt over de medische geschiedenis van het kind en de familie, evenals over de sociale interacties van het kind met vrienden. Verder zal de arts of spraak- en taaltherapeut observaties bij de patiënt doen, waaronder:

• Leeftijd van het kind
• Vroeg optreden van stottersymptomen
• Duur van symptomen
• Gedrag van kinderen

Ook zal de arts vragen naar klachten over stotteren die kinderen of ouders ervaren bij dagelijkse bezigheden. Tijdens het gesprek met uw kind zal de arts ook de stotter- en taalvaardigheid van uw kind evalueren.

Stotterbehandeling

Gewoonlijk zal stotteren bij kinderen verdwijnen naarmate de woordenschat en het spraakvermogen van het kind toenemen. Daarentegen is stotteren dat aanhoudt tot in de volwassenheid over het algemeen moeilijk te behandelen. Er zijn echter een aantal therapieën die patiënten kunnen helpen hun stotteren onder controle te houden.

De behandeling van stotteren kan variëren, afhankelijk van de leeftijd of gezondheidstoestand van de patiënt. Het doel van therapie is het ontwikkelen van vaardigheden van de patiënt, zoals:

• Vloeiend spreken verbeteren
• Ontwikkel effectieve communicatie
• Verbeter het vermogen om met veel mensen om te gaan op school, op het werk of in andere sociale omgevingen

De volgende zijn enkele soorten therapie die kunnen worden gedaan om stotteren te behandelen:

Logopedie

Deze therapie heeft tot doel spraakstoornissen te verminderen en het zelfvertrouwen van de patiënt te vergroten. Logopedie richt zich op het beheersen van de symptomen van stotteren tijdens het spreken.

Tijdens logopedie krijgt de patiënt instructies om het optreden van stotteren tot een minimum te beperken door langzamer te spreken, de ademhaling tijdens het spreken te beheersen en te begrijpen wanneer stotteren optreedt. Deze therapie kan patiënten ook trainen om de angst te beheersen die vaak optreedt bij het communiceren.

Gebruik van elektronische apparatuur

Patiënten kunnen speciale apparatuur gebruiken die kan helpen de vloeiendheid te verbeteren. Een hulpmiddel dat vaak wordt gebruikt om de symptomen van stotteren onder controle te houden, is DAF of vertraagde auditieve feedback.

Deze tool werkt door de spraak van de patiënt op te nemen en deze onmiddellijk op een lagere snelheid voor de patiënt af te spelen. Door naar de opname van dit apparaat te luisteren, wordt de patiënt geholpen om langzamer en duidelijker te spreken.

Cognitieve gedragstherapie

Cognitieve gedragstherapie is bedoeld om denkpatronen te helpen veranderen die stotteren kunnen verergeren. Bovendien kan deze methode patiënten ook helpen om te gaan met stress, angst, depressie en onzekerheid die kunnen leiden tot stotteren.

Betrokkenheid van anderen

De betrokkenheid van andere mensen is van grote invloed op het proces om stotteren onder controle te houden. Als u begrijpt hoe u goed kunt communiceren met mensen met stotteren, kan dit hun toestand helpen verbeteren. Enkele dingen die gedaan kunnen worden om effectief te communiceren met mensen met stotteren zijn:

• Luister naar wat de patiënt te zeggen heeft. Maak tijdens het spreken natuurlijk oogcontact met de patiënt.
• Vermijd het invullen van de woorden die de patiënt wil overbrengen. Laat de patiënt zijn zin afmaken.
• Kies een rustige en comfortabele plek om te praten. Spreek eventueel een moment af waarop de patiënt erg geïnteresseerd is om iets te vertellen.
• Vermijd negatief reageren wanneer stotteren terugkeert. Breng voorzichtig correcties aan en prijs de patiënt wanneer hij zijn punt vloeiend overbrengt.

Als u met de patiënt praat, wordt de andere persoon geadviseerd langzaam te praten. Dit komt omdat mensen met stotteren onbewust de snelheid van spreken van de ander zullen volgen.

Als de ander langzaam spreekt, zal de persoon die stottert ook langzaam praten, zodat hij zijn punt vloeiender kan overbrengen.

Complicaties van stotteren

Er is geen bewijs dat stotteren complicaties kan veroorzaken in de vorm van andere ziekten. Complicaties die vaak optreden als gevolg van deze aandoening zijn:

• Verstoring in de communicatie met anderen
• Sociale angst
• Neiging om activiteiten waarbij praten betrokken is te vermijden
• Verlies van rol in school, werk en verblijf
• Pesten of pesten van andere mensen
• Weinig zelfvertrouwen

Stotteren voorkomen

Stotteren is niet te voorkomen. Als uw kind of u echter symptomen of factoren heeft die het risico op stotteren vergroten, raadpleeg dan zo snel mogelijk een arts. Als stotteren vroeg wordt ontdekt en snel wordt behandeld, kan de ziekteprogressie worden vertraagd en complicaties worden voorkomen.