pictopub.com

Een gehoortest is een procedure om het gehoorvermogen van een persoon te controleren. De test wordt gedaan door te meten hoe goed geluidsgolven worden doorgegeven aan de hersenen.

Horen treedt op wanneer geluidsgolven het oor binnenkomen en het trommelvlies doen trillen. Deze trillingen zenden vervolgens geluidsgolven uit naar zenuwcellen die informatiesignalen naar de hersenen sturen. In de hersenen wordt deze informatie vertaald in de geluiden die we horen.

Gehoorverlies treedt op wanneer er schade is aan het deel van het oor, de zenuwen in het oor of aan het deel van de hersenen dat het gehoor regelt. Hieronder volgen enkele soorten gehoorverlies:

• conductief gehoorverlies

  Gehoorverlies treedt op wanneer geluidsgolven het oor niet kunnen binnendringen. Conductief gehoorverlies is over het algemeen mild en slechts tijdelijk.

• Sensorineuraal gehoorverlies

  Deze aandoening treedt op wanneer er een probleem is met de organen in het oor of de zenuwen die het gehoor regelen. De ernst van perceptief gehoorverlies kan variëren van milde tot volledige doofheid.

• Gemengd gehoorverlies

  Gemengd gehoorverlies is een aandoening waarbij conductief gehoorverlies samengaat met perceptief gehoorverlies.

Indicaties voor gehoortests

De arts zal voorstellen om een ​​gehoortest uit te voeren bij iemand die de volgende symptomen of tekenen heeft:

• Een oorsuizen voelen (tinnitus)
• Praat te hard om de andere persoon te storen
• Vraagt ​​de ander vaak om zijn woorden te herhalen
• Moeilijk om gesprekken te horen
• Zo hard televisie kijken dat het anderen stoort

Gehoortestwaarschuwing

Er zijn een aantal dingen die u moet weten voordat u een gehoortest ondergaat, namelijk:

• Vertel het uw arts als u verkouden bent of een oorontsteking heeft. De reden is dat beide omstandigheden de testresultaten kunnen beïnvloeden.
• Vertel het uw arts als u medicijnen, supplementen of kruidenproducten gebruikt. Gevreesd wordt dat het gebruik van bepaalde medicijnen of supplementen de uitslag van het onderzoek zal beïnvloeden.

Voor gehoortest

Bij pediatrische patiënten die op het punt staan ​​de BERA-test te ondergaan, zal de arts een kalmerend middel toedienen voordat de test wordt gestart. Het doel is dat het kind kalm is wanneer de elektroden worden bevestigd.

Sommige gehoortesten worden uitgevoerd met een koptelefoon. De arts zal de patiënt vragen om een ​​bril, oorbellen, haaraccessoires en hoortoestellen te verwijderen om de test niet te verstoren.

De arts zal ook de binnenkant van het oor onderzoeken en eventueel oorsmeer verwijderen.

Gehoortestprocedure

Er zijn verschillende soorten gehoortests die kunnen worden gedaan om gehoorverlies op te sporen. Overleg met uw KNO-arts welke test voor u geschikt is.

De volgende soorten gehoortests zijn:

1. Testen Bfysiek

Bij een fluistertest zal de arts de patiënt vragen om de ooropening die niet wordt onderzocht met een vinger af te dekken. Daarna fluistert de arts een woord of een combinatie van letters en cijfers en vraagt ​​de patiënt vervolgens te herhalen wat er is gefluisterd.

Bij het fluisteren tegen de patiënt zal de arts zich minder dan 1 meter achter de patiënt bevinden om te voorkomen dat de patiënt lipleest. Als de patiënt het gefluisterde woord niet kan herhalen, zal de arts een andere combinatie van letters en cijfers gebruiken of het woord harder fluisteren totdat de patiënt het kan horen.

Nadat de test op één oor is voltooid, wordt de test op het andere oor herhaald. Patiënten worden geacht de fluistertest te hebben doorstaan ​​als ze 50% van de door de arts gesproken woorden kunnen herhalen.

2. Testen Garpu thelaas

Bij deze test gebruikt de arts een stemvork met een frequentie van 256-512 Hz om de reactie van de patiënt op geluiden en trillingen in de buurt van de oren te bepalen. Deze stemvorktest is uitgevoerd op de Weber-test en de Rinne-test.

Bij de Weber-test slaat de arts op een stemvork en plaatst deze in het midden van het voorhoofd van de patiënt. Tijdens de Rinne-test slaat de arts op de stemvork en plaatst deze vervolgens op de achterkant en zijkant van het oor van de patiënt.

De patiënt zal worden gevraagd uit te leggen of het geluid duidelijk in beide oren of in slechts één oor te horen is. De patiënt zal ook worden gevraagd een signaal af te geven als hij geen geluid hoort.

3. Testen eenaudiometrie tspreken

De spraakaudiometrietest is bedoeld om te bepalen hoe hard het geluid moet worden gehoord totdat de patiënt het kan horen. Deze test is ook bedoeld om te bepalen of de patiënt de verschillende woorden van de arts kan begrijpen en onderscheiden.

Bij deze test wordt de patiënt gevraagd om een koptelefoon. Daarna zal de dokter de woorden doorklinken koptelefoon in verschillende volumes en vraag de patiënt om de woorden die worden gehoord te herhalen.

4. Testen eenaudiometrie Ner is murni

Bij deze test gebruikt de arts een audiometer, een apparaat dat zuivere tonen produceert. Dit instrument wordt aan de patiënt beluisterd via de koptelefoon in tonen waarbij de frequentie en intensiteit van het geluid varieert van 250 Hz tot 8.000 Hz.

Deze test begint met de intensiteit van het geluid dat nog hoorbaar is en neemt daarna geleidelijk af totdat het niet meer hoorbaar is voor de patiënt. Vervolgens wordt de geluidsintensiteit weer verhoogd totdat de patiënt het kan horen. De patiënt wordt gevraagd een teken te geven als hij het geluid nog kan horen.

5. Hersenstam auditieve opgeroepen respons (BAER)

In de BAER-test of ook wel genoemd Bregenstam evoke Rreactie eenaudiometrie (BERA), zal de arts elektroden op de kroon en oorlel van de patiënt bevestigen. Daarna maakt de arts een klikgeluid of een bepaalde toon door de oortelefoons en de machine zal de hersenreactie van de patiënt op het geluid opnemen.

De testresultaten laten een toename van de hersenactiviteit zien wanneer de patiënt een geluid hoort dat door de machine wordt gemaakt. Als de testresultaten geen verhoogde hersenactiviteit laten zien wanneer het geluid wordt gehoord, kan de patiënt doof zijn. Abnormale testresultaten kunnen ook betekenen dat er een probleem is met de hersenen of het zenuwstelsel van de patiënt.

6. Oto-akoestische emissies (OAE)

Toets otoakoestische emissies (OAE) wordt gebruikt om te controleren op aandoeningen van het binnenoor, met name het slakkenhuis (cochleair). Deze test wordt over het algemeen uitgevoerd bij pasgeborenen, maar kan ook bij volwassenen worden uitgevoerd.

In deze test is een klein hulpmiddel uitgerust oortelefoons en de microfoon wordt in de gehoorgang van de patiënt geplaatst. Vervolgens zal de arts het geluid via het oor van de patiënt naar het oor van de patiënt sturen oortelefoons en de microfoon zal een reactie in het slakkenhuis detecteren.

De reactie van het slakkenhuis wordt weergegeven op het beeldscherm, zodat de patiënt geen signaal hoeft te geven als hij een geluid hoort. De arts zal beoordelen welk geluid de respons produceert en hoe sterk de respons is.

Door middel van de OAE-test kan de arts bepalen welk type gehoorverlies de patiënt ervaart. OAE kan ook verstoppingen in het buiten- en middenoor detecteren.

7. Akoestische reflexmaatregelen

Akoestische reflexmaatregelen (Schild middenoor spierreflex (MEMR) heeft tot doel de reactie van het oor op harde geluiden te bepalen. Bij normaal gehoor spannen de kleine spiertjes in het oor zich aan wanneer u een hard geluid hoort.

In de ARM-test wordt de gehoorgang van de patiënt bevestigd aan een kleine rubberen band die is verbonden met een opnamemachine. Daarna klinkt er een hard geluid door het rubber en neemt de machine de reactie van het oor van de patiënt op.

Als het gehoor van de patiënt slecht is, zijn harde geluiden nodig om een ​​oorreactie teweeg te brengen. In ernstige omstandigheden reageert het oor zelfs helemaal niet.

8. Tympanometrie

Voordat de test begint, zal de arts de gehoorgang van de patiënt onderzoeken om er zeker van te zijn dat er geen oorsmeer of andere obstructies zijn. Nadat hij ervoor heeft gezorgd dat de gehoorgang schoon is, zal de arts een klein instrument installeren, zoals een oortelefoons in het oor van elke patiënt.

Eenmaal bevestigd, blaast het apparaat met verschillende drukken lucht in het oor om het trommelvlies te laten bewegen. De beweging van het trommelvlies wordt vervolgens weergegeven in een grafiek op een speciaal apparaat dat een tympanogram wordt genoemd.

De grafiek op het tympanogram laat zien of het trommelvlies van de patiënt normaal beweegt, te stijf is of te veel beweegt. Via een tympanogram kan de arts ook achterhalen of er een scheur in het trommelvlies van de patiënt zit of vocht in het middenoor.

Tijdens de test mag de patiënt niet praten, bewegen of slikken omdat dit de testresultaten beïnvloedt.

Het gehoor van de patiënt werd als zonder problemen beoordeeld als de luchtdruk in het middenoor tussen +50 en -150 decapascal was, er geen vocht in het middenoor was en de beweging van het trommelvlies nog steeds normaal was.

Ondertussen kunnen abnormale resultaten wijzen op de aanwezigheid van:

• Vloeistof of tumor in het middenoor
• Vuil dat het trommelvlies bedekt
• Gat of letsel aan het trommelvlies

Tympanometrie wordt alleen gedaan om het middenoor te onderzoeken. De arts zal de patiënt adviseren om andere tests te ondergaan als de tympanometrietest abnormale resultaten laat zien.

Na gehoortest

De arts bespreekt de testresultaten met de patiënt. Als de testresultaten abnormaal zijn, kan de arts de patiënt adviseren een gehoorapparaat of gehoorbescherming te gebruiken als hij zich in een lawaaierige ruimte bevindt.

De ernst van gehoorverlies wordt gemeten in decibel (dB). Patiënten die een gehoortest hebben ondergaan, kunnen de volgende resultaten krijgen:

• Licht gehoorverlies (21-45 dB)

  Patiënten met licht gehoorverlies hebben moeite met het onderscheiden van woorden die met lage stemmen worden gesproken.

• Matig gehoorverlies (46-60 dB)

  Slechthorende patiënten hebben moeite met het horen van wat er wordt gezegd, vooral als er harde geluiden om hen heen zijn, zoals geluid van de televisie of radio.

• Matig tot ernstig gehoorverlies (61-90 dB)

  Patiënten met matig tot ernstig gehoorverlies hebben moeite met het horen van gewone gesprekken.

• Ernstig gehoorverlies (91 dB)

  De patiënt heeft moeite met het horen van bijna alle geluiden. Meestal hebben patiënten met ernstig gehoorverlies hoortoestellen nodig.

Complicaties van gehoortesten

Gehoortesten veroorzaken zeer zelden complicaties. Daarom kan en kan deze test veilig worden uitgevoerd op mensen van alle leeftijden.